Ο λαός είχε ανάγκη από υπεράσπιση
και υποστήριξη για ν’ αντισταθεί
στις επιθέσεις της βαρβαρότητας.
Πόσα μπορούσε ν’ αντέξει
αν δεν υπήρχαν σύμμαχοι.
Το μέτωπο ήταν πάντα σπάνιο.
Κανείς δεν ήθελε πραγματικά
να βρίσκεται εκεί
ακόμα κι όταν υπήρχε πραγματική ανάγκη.
Έτσι κάποιοι έπρεπε να το κάνουν
αφού κανείς άλλος δεν θα το έκανε.
Το πνεύμα του μετώπου
ήταν αυτό που υποστήριζε κάθε αθώο
χωρίς να επιτρέπει σε άλλους
να τον καταπατούν.
Διότι το σύνδρομο της Στοκχόλμης
ακόμα κι αν ήταν κατανοητό
δεν ήταν ποτέ αποδεκτό.
Αλλιώς θα ήταν μία αποδοχή
μορφής βαρβαρότητας.
Όσοι δεν είχαν αυτό το πνεύμα
κάθονταν πάντα πίσω,
όμως στον αγώνα της Ανθρωπότητας
κατά της βαρβαρότητας
δεν υπήρχε κανένας πίσω.