Ακούστηκε πρώτα το πιάνο
και μόνο μετά το κλαρίνο
αλλά ήδη είχε παίξει μαζί του.
Το συμβολικό ντουέτο δεν ήταν άμεσα κατανοητό
αλλά ο συνδυασμός των ήχων
και η αρμονία που προκαλούσαν
άλλαζε τη διάθεση του ακροατή
και άγγιζε την ψυχή του.
Η μελωδία ακολουθούσε ένα παλιό σχήμα
που του ήταν αγαπητό…
Ο ρυθμός ήταν προετοιμασία για το μέλλον.
Και μετά κάθε νότα είχε τον ρόλο της
πάνω στο πεντάγραμμο
σαν τις πέτρες πάνω στο goban.
Είχε πλάσει κάθε λεπτομέρεια
για να μείνει μία ένδειξη για τη συνέχεια.
Έτσι από την αρχή
οι κορώνες του κλαρίνου
έδιναν το ύφος για τη συνέχεια.
Και οι μαχητές καταλάβαιναν
και την τρυφερότητα του Χρόνου
απέναντι στους αθώους
που προστάτευε η Ανθρωπότητα
από τη βαρβαρότητα.