Ένα σύστημα που θεωρούσε
ότι ο αφανισμός ήταν απλώς
ένας τρόπος να καθαρίσει ο  τόπος
δεν είχε ενοχές όταν έπρεπε
να κατηγορήσει, να σκοτώσει
και να γενοκτονήσει.
Ό,τι μπορούσε να βάλει το δόγμα σε κίνδυνο
έπρεπε να αφανιστεί
με κάθε τρόπο για να σωθεί το σύστημα.
Όλοι είχαν αυτή την τάση
και την θεωρούσαν φυσιολογική.
Ήταν θέμα συνήθειας και τίποτα άλλο.
Και η βαρβαρότητα εκμεταλλευόταν αυτό το σχήμα.
Τίποτα δεν μπορούσε να της αντισταθεί.
Τουλάχιστον αυτό νόμιζε.
Ακόμα και σε αυτό το παίγνιο θανάτου
υπήρχε πεδίο δράσης για τη ζωή.
Απλώς οι πέτρες έπρεπε
να βασιστούν στα ζωτικά σημεία
για να μην αφανιστούν
χωρίς να αφήσουν ίχνος.
Έτσι η στρατηγική ήταν όχι μόνο απαραίτητη
αλλά και σωτήρια
για τους αθώους και τους δίκαιους.