Όταν έβλεπε κάποιος τα κατεχόμενα
του ερχόταν να κλάψει πρώτα
όμως εκείνος έβλεπε το μέλλον
με μια μοναδική θέληση
που άλλαζε τα πάντα.
Αυτό έβλεπαν οι δικοί του σε βάθος χρόνου.
Ενώ άλλοι έλεγαν ότι τίποτα
δεν αλλάζει και συνέχιζαν
να το λένε στην επόμενη πραγματικότητα.
Ήταν δύσκολο να πιστέψεις
ότι έγινε η Ανάσταση
αλλά ήταν πιο δύσκολο να πιστέψεις ότι θα γίνει.
Εκτός αν έβλεπες ήδη τα σημάδια
που άφηνε ο χρόνος
για να γραφτεί η ιστορία της απελευθέρωσης.
Αλλά η κοινωνία που υπήρχε
μόνο σ’ ένα τετράγωνο της σκακιέρας
δεν έβλεπε το αόρατο.
Διότι αυτό υπήρχε παντού
και ζούσε μέσα στο μέλλον.
Γι’ αυτό ξάφνιαζε τη βαρβαρότητα
η αναδίπλωση της Ανθρωπότητας.
Και αυτό γινόταν κάθε φορά.
Πολυκυκλική Ανάσταση.