Δεν ήταν θέμα τύχης ή αλλαγής
η αντίσταση.
Μόνο ανάγκης.
Η εισβολή ήταν τύχη.
Η κατοχή αλλαγή
αλλά η αντίσταση, ανάγκη.
Όσοι πίστευαν στην αλλαγή
έπεφταν στη ριζοσπαστική παγίδα
που δεν είχε τίποτα να προσφέρει
αλλά μόνο να καταστρέψει τα πάντα
για να εδραιώσει το κατοχικό καθεστώς.
Αυτές οι κατοχές είχαν διαπράξει
ακόμα και γενοκτονίες
όταν δεν τα έβγαζαν πέρα
με τους αυτόχθονους λαούς.
Γι’ αυτό ήταν της ανάγκης
η αντίσταση.
Η ανάγκη έδινε ζωή.
Η τυχαιότητα θανάτωνε.
Έτσι όταν άκουσαν τις ιδέες
της ιδεοθύελλας
κατάλαβαν ότι όλα έπρεπε να γίνουν.
Διότι αυτό που είχε γίνει
θα ήταν απειροελάχιστο μετά
την επανάσταση.