Κάθε ανάσα είχε σημασία για τον άνθρωπο.
Κάθε κίνηση είχε νόημα για την πράξη.
Κάθε βήμα στο μονοπάτι
ήταν κομμάτι αποστολής του φωτός.
Έτσι ήταν για κάθε σύμβολο
που έβαζαν στα κατεχόμενα.
Κάθε ίχνος ήταν μια βαθιά ανάσα
που είχε διάρκεια.
Ήταν οι νότες ενός μουσικού οργάνου
που κρατούσε την ανάσα
για να ζήσει η συνέχεια
και πέρα της παύσης.
Δεν ήταν μόνο το κλαρίνο
αλλά και το σαξόφωνο σοπράνο,
δεν ήταν μόνο το τσέλο
αλλά και το κοντραμπάσο.
Η ορχήστρα των αγγέλων
περίμενε απλώς τις νότες της σύνθεσης
γιατί ήξερε ότι αυτή
θα μιλούσε για την ελευθερία
ακόμα και μέσα στα κατεχόμενα
χωρίς φοβίες
χωρίς ενδοιασμούς
χωρίς συμβιβασμούς.