Δεν είχε ξεχάσει το παρελθόν
γιατί θυμόταν το μέλλον.
Και σκέφτηκε πόσο διαφορετικό ήταν
το σώμα από την ψυχή.
Έτσι ακόμα και μετά το τέλος του σώματος
συνέχιζε να αγαπά
και τη νύχτα των άστρων
αφού είχε τη γεύση τους
στο στόμα
για να πει για το φως
της επόμενης ημέρας.
Ήταν σαν να είχε μέσα του
τον ήλιο της δικαιοσύνης
που δεν περίμενε δικαίωση
για τις πράξεις του
ακόμα και από τους αθώους
αφού ποτέ δεν είχαν καταλάβει
τη θυσία του σταυρού
κι αναρωτιόντουσαν μετά το θαύμα
όταν υπήρχαν τα στίγματα
της απόδειξης
για να πιστέψουν
το απίστευτο
του Έργου της Ανθρωπότητας.