Στα κατεχόμενα ένιωθε ο καθένας
το βάρος του ουρανού
πάνω στους ώμους του
γι’ αυτό ήθελε ο αγώνας
μέτωπο φωτεινό
και πρόσωπο σπαθί
που ήξερε για τους στόχους του μέλλοντος.
Οι δικοί του είχαν αρχίσει
να νιώθουν τα νοητικά σχήματα
που άλλαξαν  τα πράγματα
που σάπιζαν λόγω κατοχής.
Έτσι τα συντρίμμια και τα κουρέλια των ψυχών
μεταμορφώνονταν μέσω των συμβόλων
για να ζήσει το έργο
που ήταν τόσο απαραίτητο.
Εκεί άκουγαν τα πουλιά
που δεν καταλάβαιναν από κατοχή
γιατί ήταν της φύσης
και δεν φοβόντουσαν
τη βαρβαρότητα.
Έτσι ετοίμαζαν και αυτοί τα αναγκαία
αφού οι αποστολές είχαν
όλο και περισσότερους στόχους
για το μέλλον.