Ποιος από τους ραγιάδες
μπορούσε να φανταστεί
νύχτα χωρίς ημισέληνο
κι όμως όσοι είχαν άστρα στο στόμα
ήξεραν όχι μόνο ότι ήταν εφικτό
αλλά ότι αποτελούσε ήδη πραγματικότητα
για τους ελεύθερους
που πίστευαν στον ήλιο της δικαιοσύνης.
Απλώς αυτοί που ζούσαν
με κλειστά πατζούρια
δεν είχαν τη δυνατότητα
να το φανταστούν.
Αυτό ήταν το πρόβλημα των ραγιάδων
αλλά και των φαρισαίων
που δικαιολογούσαν
την απραξία τους
με τους κανόνες του δόγματος.
Δεν άκουγαν μουσική
γιατί φοβόντουσαν τις επιπτώσεις της
πάνω στις ψυχές της ελευθερίας.
Κανένας δεν είχε το δικαίωμα
να επιβάλλει την ημισέληνο
σε αθώους που διψούσαν για φως.
Αυτό έγινε εκείνη τη νύχτα
πριν την ημέρα.