Όταν έγραψε τη σύνθεση για κλασική ορχήστρα
είχε στο μυαλό του τους εργάτες
που είχαν θυσιαστεί
για να σκάψουν κάτω από τη ραδιενέργεια
για να σώσουν την πατρίδα τους
και όλη την Ευρώπη.
Τους είχε ονομάσει ουρανορύχους
και τα τύμπανα επέτρεπαν ν’ ακουστούν
οι αξίνες τους αφού δεν είχαν δικαίωμα
σε άλλα εργαλεία και μηχανήματα.
Τους έβλεπε ακόμα να περπατούν
και να σκάβουν γυμνοί σαν τους προγόνους τους
επειδή το βάρβαρο καθεστώς
δεν τους είχε επιτρέψει οποιονδήποτε κλιματισμό.
Ήταν γυμνοί και φορούσαν την αξιοπρέπειά τους .
Οι άλλοι ήταν ντυμένοι αλλά η ντροπή τους είχε ξεγυμνώσει.
Ήταν ο ίδιος λαός που είχε υποστεί γενοκτονία.
Ήταν τα τέκνα των επιζώντων.
Ήξεραν τι σημαίνει θυσία για τους άλλους.
Και το έκαναν χωρίς να περιμένουν κανένα αντάλλαγμα.
Αυτούς είχε στη σκέψη του
σε κάθε νότα της σύνθεσης
που ήταν συνέχεια της πέτρινης μνήμης
του παρελθόντος.