Τόσα χρόνια ο Πύργος
καθόταν σε μια γωνία,
δεν ήξερε τίποτα για τον κόσμο,
ήταν εγκλωβισμένος σε μια κοινωνία.
Όταν όμως τον άγγιξε
έγινε πολιορκητικός
σαν να πετούσε πια
σαν γεράκι.
Η πορεία του Πύργου
είχε γίνει πολυκυκλική
χάρη στη χρονοστρατηγική του.
Δεν έβλεπε πια τα όρια της σκακιέρας
γιατί αυτή είχε μεγαλώσει
για να ζήσει μέσα της ο κόσμος.
Δεν έχανε ποτέ το σήμα
όσο μακριά κι αν έπρεπε να πάνε
για να εκτελεστεί η αποστολή
γιατί οι αθώοι
δεν ήταν μόνο σε μία ήπειρο.
Κάθε αθώος είχε το ίδιο δικαίωμα προστασίας
όπου κι αν βρισκόταν,
αυτό είχε μάθει ο Πύργος
από το πρώτο ροκέ
πάνω στη σκακιέρα της Ανθρωπότητας.