Η αφύπνιση των αθώων
αποτελούσε μία διπλή υπέρβαση
στη διδασκαλία.
Δεν ήταν τόσο εύκολο να γίνει.
Διότι ο ύπνος ήταν φυσιολογικός.
Και δεν διάλεγαν όλοι τον δρόμο της αλήθειας
ειδικά αυτοί που είχαν ζήσει
σε κατοχικά καθεστώτα της βαρβαρότητας.
Διότι για τους περισσότερους
η ιδεολογική αλήθεια επαρκούσε.
Αφού το είχε πει το κόμμα
ήταν η αλήθεια
ακόμα κι αν ήταν ψέμα.
Διότι το θεσμικό ψέμα
ήταν για αυτούς η μόνη αλήθεια
στην οποία είχαν πρόσβαση
για δεκαετίες.
Έτσι η αφύπνιση ήταν υπέρβαση.
Ήταν βέβαια και από την πλευρά των δίκαιων
αφού έπρεπε να δείξουν τι είχε γίνει
στην πραγματικότητα
ακόμα κι αν ήταν ήδη κομμάτια ιστορίας.
Ήξεραν ότι η ιστορία έπρεπε να ζήσει
και στην σκέψη της αθωότητας.