Οι πιστοί της Ανθρωπότητας ήταν σπάνιοι.
Αλλά γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο επαρκούσαν
για να σώσουν τους άλλους
από τα δόγματα και τα συστήματα βαρβαρότητας.
Ο πόλεμος το είχε αναδείξει.
Οι καθησυχασμένοι τον είχαν ζήσει στο πετσί τους.
Μπορούσαν βέβαια να δικαιολογηθούν λέγοντας
ότι οι εχθροί τους είχαν προετοιμαστεί.
Η αλήθεια όμως ήταν ότι δεν είχαν προετοιμαστεί οι ίδιοι.
Κι ότι ο πόλεμος τους είχε ξαφνιάσει.
Και τώρα όταν άκουγαν αυτούς που δεν είχαν γονατίσει
φοβόντουσαν για το μέλλον
ενώ ήταν η ασφάλεια που τους είχε κλέψει το παρελθόν τους.
Έτσι οι αποστολές στα κατεχόμενα
τους φαίνονταν αδιανόητες, ούτε καν ουτοπικές.
Χρειαζόταν μεγάλος αγώνας για να αντιληφθούν
ότι ήταν η υλοποίηση του οράματος της απελευθέρωσης.
Τους είχε καταπλακώσει τόσα χρόνια
η προπαγάνδα τους συστήματος
και ζούσαν τόσα χρόνια
εγκλωβισμένοι μέσα στην κατεχόμενη ιστορία.
Πώς να πιστέψουν λοιπόν τους πιστούς της Ανθρωπότητας.
Δεν υπήρχε άλλος τρόπος
από το παράδειγμα της θυσίας
για την ενεργοποίηση του στρατηγικού συνδυασμού.