Η διαμαρτυρία είναι πάντα εφικτή αλλά πρέπει να είναι ανθρώπινη και όχι βάρβαρη. Όταν φτάνει στο χυδαίο της απαγόρευσης της αγιοσύνης για να είναι καθαρή, τότε λειτουργεί ενάντια στους ανθρώπους και γίνεται θρησκεία βαρβαρότητας. Όταν μελετούμε τον πυρήνα αυτής της άρνησης βλέπουμε ότι θέλει να ισοπεδώσει τους ανθρώπους και να είναι πάντα εγκλωβισμένοι εντός της ανθρωπιάς δίχως αγιοσύνη. Με άλλα λόγια απομακρύνει το ιερό από τους ανθρώπους και το κάνει αποκλειστικό, έτσι δημιουργεί έναν αποκλεισμό. Έτσι όταν ένας θεολόγος φτάνει στο επίπεδο να αφαιρέσει τον ρόλο ενός Αγίου επειδή είναι Άγιος τότε αγγίζει όχι μόνο το γελοίο αλλά και τη βαρβαρότητα. Διότι διαπράττει στην ουσία ένα ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Διαπράττει μια Αγιοκτονία. Και το κάνει για να πλάσει τις βάσεις της θρησκείας. Δεν υπάρχει αγάπη ούτε αμισεία σε αυτήν την πράξη. Η μεγαλοσύνη όμως της πίστης είναι ότι συνεχίζει να μοιράζει τα δώρα η αγιοσύνη ακόμα και σε αυτούς που την καταδικάζουν δογματικά. Διότι ξεπερνά την απαγόρευση και συνεχίζει να προσφέρει.