Όταν δεν περιμένεις τίποτα, έχεις δύο επιλογές. Η πρώτη είναι παθητική και αποτελείται απλώς από την απραξία. Η δεύτερη είναι δυναμική και οδηγεί στην πρωτοβουλία. Υπάρχει βέβαια και η τρίτη επιλογή όπου εκεί περιμένεις να πάρει κάποιος μια πρωτοβουλία. Σε αυτήν την περίπτωση έχει ενδιαφέρον να κατηγορείς τους άλλους για έλλειψη πρωτοβουλίας για την επίλυση προβλημάτων που δεν τόλμησες ν’ αγγίξεις. Σε αυτό το παράδειγμα δεν περιμένεις τίποτα από σένα αλλά όλα από τους συμμάχους. Αν όμως παραμείνεις σε αυτό το επίπεδο χάνεις την αξιοπιστία σου ως σύμμαχος και αυτό είναι επικίνδυνο. Το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να το συνειδητοποιήσεις αλλιώς έχεις τη νόσο και δεν ξέρεις ότι είσαι ασθενής. Το γνωστικό επίπεδο είναι απαραίτητο για να ξέρεις τι δεν πρέπει να περιμένεις. Αλλιώς δεν έχει νόημα η όλη διαδικασία. Και τότε μπορείς να παίξεις αυτό το παίγνιο ελιγμών. Αλλά πρέπει ταυτόχρονα να αποδεχθείς ότι δεν θα έχεις μεγάλα αποτελέσματα αφού δεν υπάρχει πλαίσιο για κάποιο συνδυασμό.