Η φιλοκομμουνιστική Ρωσία βλέπει πάντα την Ουκρανία εχθρικά. Δεν μπόρεσε ποτέ να αποδεχθεί ότι αυτό το κράτος έχει δικαίωμα να ζήσει ανεξάρτητο εκτός της σοβιετικής σφαίρας. Ακόμα και τώρα η Ουκρανία αποτελεί έναν γεωπολιτικό στόχο, όπως και στην περίοδο της γενοκτονίας των Ουκρανών από τη Σοβιετική Ένωση μεταξύ 1932 και 1933. Υπάρχει ένα φυλετικό μίσος που δεν έχει αλλάξει εδώ και αιώνες. Αυτό φάνηκε ακόμα και με το θέμα της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας που αναγνωρίστηκε επίσημα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, απελευθερώνοντας έτσι αυτή τη χώρα από τον θρησκευτικό ζυγό της Ρωσίας. Διότι η Ρωσία είναι πρώτα ένα κράτος και μόνο μετά μία θρησκεία. Έτσι δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να θυσιάσουν τόσους ανθρώπους στο Chernobyl. Τώρα η Ουκρανία πρέπει να υποστεί και το κόστος της σύγκρουσης με τη Λευκορωσία. Διότι ο δικτάτορας δεν θέλει να συγκριθεί με αυτή τη χώρα. Διότι οι ανθρώπινες επαναστάσεις επηρεάζουν η μία την άλλη. Επειδή η Ρωσία συνεχίζει να υποστηρίζει την παράλογη δικτατορία της Λευκορωσίας, δεν καλυτερεύει η κατάσταση της κατοχής στην Ουκρανία. Έτσι δεν μιλάμε πια μόνο για μία περιοχή αλλά για περισσότερες που έχουν γίνει κόκκινες ζώνες λόγω της άρνησης της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας.