Οι ενοχές της ισλαμοαριστεράς φαίνονται όλο και περισσότερο με τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Το παράδοξο είναι ότι επίσημα η αριστερά ήταν όχι απαραίτητα εναντίον της θρησκείας αλλά άθρησκη. Όμως στην τελική παρουσιάστηκε ως ισχυρός εχθρός όχι της θρησκείας γενικά αλλά του χριστιανισμού ειδικά. Και η έκφραση αυτού του μίσους την έφερε στο σημείο να έρθει πιο κοντά στο ισλάμ. Βέβαια δεν μιλούμε για τον αναρχισμό που παρέμεινε ξεκάθαρος σε όλη του τη δράση αλλά για μία σκληρή και πιο ακραία αριστερά που βλέπει τον σοσιαλισμό σαν έναν εκφυλισμό που ήρθε πιο κοντά στη δεξιά. Καταφέραμε λοιπόν να έχουμε το εξής παράδοξο. Επίσημα άθρησκοι να ενώνονται με το ισλάμ για να δημιουργήσουν μία ισλαμοαριστερά που μισεί εικονοκλαστικά τον χριστιανισμό. Το πρόβλημα είναι ότι βλέπουμε και υποτίθεται κλασικούς κομμουνιστές να πηγαίνουν στην εκκλησία και να βρίσκονται πλάι πλάι με ισλαμοαριστερούς και όλο αυτό εντός της Ευρώπης με το πρόσχημα του ανοιχτόμυαλου. Όμως οι ενοχές υπάρχουν γιατί όλοι ξέρουν ποια εγκλήματα έχει κάνει ο κομμουνισμός και ο ισλαμισμός. Έτσι οι ισλαμοαριστεροί έχουν επίσημα την επιλογή να είναι προοδευτικοί και της ανάπτυξης…