Οι δογματικοί έλεγαν πολλά.
Αλλά ποτέ δεν είχαν καταφέρει να απελευθερώσουν
οτιδήποτε διότι το τείχος ήταν μέσα τους.
Στην ουσία δεν ήξεραν να σωθούν
ούτε οι ίδιοι.
Μιλούσαν πολιτικά και θρησκευτικά
αλλά στην ουσία κλαιγόντουσαν
και τίποτα άλλο.
Ήταν μαχητές του καναπέ και πολεμιστές του καφενέ.
Ήταν της ημιαπασχόλησης
για να προλάβουν να παραπονεθούν.
Δεν ήθελαν ήρωες.
Τους φοβόντουσαν.
Ενώ τους βάρβαρους τους ήξεραν
και μπορούσαν να επιβιώσουν μαζί τους.
Αλλά με τους ήρωες φαινόταν ξεκάθαρα το κενό τους.
Το εσωτερικό τείχος
ήταν η απόδειξη
των κατεχόμενων μυαλών
που δεν μπορούσαν να δουν
πέρα του ορίζοντα της κατοχής
για να αντιληφθούν ότι το μέλλον
προετοιμαζόταν ήδη
για την ανατροπή του παρόντος.