«- Πότε ανακαλύψατε πως ήσασταν ευτυχισμένος;
– Την περασμένη Τετάρτη.  Μέσα στη νύχτα.  Στις δύο και τριάντα πέντε.»

Υπάρχει, λοιπόν, η στιγμή για να είναι κανείς ευτυχισμένος
όμως με ποιο κόστος;
Θα έπρεπε να είμαστε έτοιμοι ν’ αυτοκτονήσουμε για τους άλλους.
Δίχως τίποτε να περιμένουμε γι’ αντάλλαγμα.
Αυτό είναι το μήνυμα του μηχανικού
που επεχείρησε να  διεισδύσει  στον χρόνο της ύπαρξης.

«- Εσείς πιστεύετε στη μέλλουσα ζωή.
– Όχι στη μέλλουσα αιώνια ζωή.
Μα σε τούτη δω την αιώνια ζωή.
– Σε τούτη δω;
– Ναι, σε κάποιες στιγμές.
Μια ευτυχία, που αν διαρκούσε πάνω από πέντε δευτερόλεπτα,
θα πέθαινε.»

Δίχως ανάγκη να πιστεύει
χάρη στη δράση μόνο και μόνο
και στην ανάγκη να ζει
για να δημιουργεί το αδύνατον
και πάν’ απ’ όλα να μην αποδέχεται το δυνατόν,
ο άνθρωπος ο αληθινά ελεύθερος
απ’ όλους τους κοινωνικούς περιορισμούς
αποφασίζει για το μέλλον
δίχως ν’ αρκείται στο παρόν.