Μετά τις Συμφωνίες Παρισίων του 1973 όλοι πίστευαν ότι το θέμα του πολέμου στο Βιετνάμ είχε λυθεί με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο. Μάλιστα αυτή η προσπάθεια στέφθηκε με την απονομή του Βραβείου Νόμπελ. Όμως κανένας δεν είχε υπολογίσει το σκάνδαλο του Watergate ή μάλλον τις τρομερές επιπτώσεις του αφού είχε αρχίσει ήδη το 1972. Η πτώση του Nixon είχε το 1974 και μια άμεση επίπτωση πάνω στο Κυπριακό με την τουρκική εισβολή. Έτσι το 1975 όταν έγινε η Κομμουνιστική επίθεση κατά της Saigon δεν υπήρχε ουσιαστικά κανένας για να την προστατέψει και να σώσει τους Βιετναμέζους από αυτόν τον ζυγό που λειτουργεί ανεμπόδιστα ακόμα και τώρα. Το ερώτημα είναι αν μαθαίνουμε από αυτές τις πράξεις βαρβαρότητας. Διότι αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται κάτι το ανάλογο στο Αφγανιστάν και δεν βλέπουμε πως μπορεί να αποφευχθεί η πτώση της Kaboul μετά από την επίθεση των Ταλιμπάν. Η απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων στην περιοχή μετά από είκοσι χρόνια παρουσίας, θα αποτελέσει την άρση των τελευταίων εμποδίων για την νίκη των Taliban στο Αφγανιστάν και ξέρουμε όλοι μας ποιες θα είναι οι βάρβαρες επιπτώσεις πάνω στο λαό. Έτσι λόγω ιδεολογίας της ουδετερότητας θα αφήσουμε αθώους να πέσουν θύματα της βαρβαρότητας χωρίς να κάνουμε τίποτα.