Η τουρκική προσέγγιση των γεγονότων του 1974 βασίζεται πάνω στην επιστολή στις 2 Ιουλίου 1974, στην ομιλία στα Ηνωμένα Έθνη στις 19 Ιουλίου 1974 σε σχέση με το πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου 1974. Εκμεταλλεύτηκε με τον δικό της τρόπο το ψήφισμα 353 των Ηνωμένων Εθνών μέσω της ομόφωνης απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας αλλά και το σημείο 3 του ψηφίσματος 574 του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αυτό το σημείο εξηγεί ότι η αποτυχία εύρεσης μιας διπλωματικής λύσης οδήγησε την τουρκική κυβέρνηση να ασκήσει το δικαίωμά της όσον αφορά στην παρέμβαση σύμφωνα με το Άρθρο 4 της Συνθήκης Εγγυήσεων του 1960. Βλέπουμε ότι η τουρκική προσέγγιση τουλάχιστον για τον Attila I δικαιολογεί τη βάρβαρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο με τα δεδομένα της επιστολής και της ομιλίας, αφού αποδεικνύουν ότι υπήρχε λόγος για να γίνει η παρέμβαση. Έτσι οι κατηγορίες χρησιμοποιήθηκαν και αξιοποιήθηκαν στο έπακρο για να μη φανεί ότι η Τουρκία αναζητούσε απλώς μια αφορμή για να ξεκινήσει την εισβολή όπως ήθελε να το κάνει και το 1964, όπου την σταμάτησε η επιστολή του Προέδρου Johnson της Αμερικής.