« – Θα κάνεις κάθε τι που σου θα πω.
– Τα πάντα, Καλιγούλα, στάσου όμως.
– Θα είσαι βάναυση.
– Βάναυση.
– Κρύα κι αδυσώπητη.
– Αδυσώπητη.
– Θα υποφέρεις επίσης.
– Ναι, Καλιγούλα, μα θα τρελαθώ. »

Ο ένας χτυπά χωρίς σταματημό στο γκονγκ
η άλλη δεν σταματά να κλαίει
μπροστά στο θέαμα του μοναδικού
για ν’ αντιμετωπίσουν το βλέμμα του καθρέφτη
που καταδεικνύει, όχι τη μοναξιά
ενός δήθεν τρελού αυτοκράτορα,
μα τη μοναδικότητα της χειρονομίας
απέναντι στην πράξη της ζωής,
απέναντι στην ελευθερία του θανάτου
δίχως τη συμπόνια των άλλων
δίχως το παντοτινό alter-ego