Δεν υπήρχε εξώφυλλο.
Ο τίτλος του βιβλίου ήταν γραμμένος μόνο στη ράχη λες και ήταν αρκετό για την αναγνώριση της ουσίας.
Κάποιος το είχε αφήσει πάνω στο γραφείο.
Ο μικρός άνθρωπος το πήρε προσεχτικά.
Ήξερε ότι ήταν πολύτιμο.
Όταν το έπιασε επιτέλους στα χέρια κατάλαβε πόσο βαρύ ήταν και κάθισε στο πάτωμα για ν’ απολαύσει την ανάγνωσή του.
Ήταν ένας καινούργιος κόσμος που εμφανιζόταν χάρη στο βιβλίο.
Το πρώτο μέρος εξηγούσε τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά κάθε οργάνου μουσικής.
Ήταν σαν να βρισκόταν σ’ ένα τεράστιο δάσος και να άκουγε κάθε δέντρο να του μιλά για τη ζωή του.
Έτσι άρχισε ο περίπατος μέσα στο βιβλίο.
Κι έτσι έζησε την ανακάλυψη της ορχήστρας.
Καταλάβαινε ότι ήταν ένα μεγάλο όργανο, μοναδικό, διότι ήταν ασύγκριτο.
Κάθε σελίδα του μάθαινε όλο και περισσότερα ακόμα και για τα όργανα που ήξερε να παίζει.
Διότι τα έβλεπε μ’ έναν τρόπο διαφορετικό.
Δεν ήταν πια ένα μοναχικό δέντρο στον κάμπο.
Αλλά ένα που συζούσε με το δάσος.
Ή μάλλον ένα κομμάτι του δάσους.
Αυτό είχε καταλάβει με το βιβλίο.
Κι όταν άρχισαν οι εξηγήσεις για τη λειτουργία της ορχήστρας ένιωσε μέσα του μια μεγάλη χαρά.
Μετά από χρόνια, αφού είχε μεγαλώσει, κατάλαβε ότι ήταν μεταχαρά. Παλιά δεν ήξερε αυτή τη λέξη γιατί κανένας δεν του την είχε πει.
Και η αρμονία φάνηκε ότι ήταν το αποτέλεσμα της πολυκυκλικότητας.
Κάθε όργανο ήταν ένας κύκλος, ένα δέντρο.
Κάθε κύκλος ένα κομμάτι πολυκυκλικότητας που αναζητούσε την αρμονία του όλου.