Το χιόνι και τα λαδοπαστέλ

είχαν γίνει ένα έργο

για να μην ξεχάσουμε

εκείνη τη μέρα

που πάγωναν τα δάκτυλά σου

αλλά δεν εγκατέλειψες

ούτε το σπίτι με τα δέντρα

ούτε το μοναχικό σου φίλο.

Και τώρα οι φιλικοί

οι μόνοι που δίνουν σημασία

στο αξέχαστο έργο

κρυώνουν μόνο που βλέπουν

τα φωτεινά λαδοπαστέλ

από συμπαράσταση

μόνο που κανείς βέβαια

δεν τους καταλαβαίνει

μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία

που ξέχασε τα πάντα.