Δεν ήξερε ακριβώς τι είχε σκεφτεί.
Δεν είχε πει αρκετά…
Το σενάριο ήταν ανοιχτό.
Από τον λοφίσκο κοίταξε τη λίμνη
και είδε τον διπλό ήλιο.
Ήθελε να ζήσει η άνοιξη
ακόμα και μέσα στον χειμώνα.
Χαμογέλασε όταν κατάλαβε
ότι ζητούσε μόνο ένα θαύμα.
Χαμογέλασε γιατί ήξερε
ότι θα το κάνει
και θα άλλαζε ο κόσμος.
Ξαναέβαλε το κλαρίνο του
στο στόμα του
και έπαιξε την πιο βαθιά νότα
το περίφημο Mi.
Ήταν το πρώτο κύμα…
Συνέχισε για να έρθουν
τα επόμενα πάνω στα μοτίβα
των χαδιών της λίμνης
που άγγιζαν τα χρώματα των φύλλων.
Σταμάτησε να παίζει
μόνο όταν ήρθε το δειλινό.
Έτσι άρχισε η άνοιξη.