Όλοι προσπαθούσαν να αναθεωρήσουν τα πάντα. Ήταν όλοι  της αλλαγής χωρίς να βλέπουν τον φαύλο  κύκλο της. Ενώ ήξερε ότι η πολυκυκλικότητα βασιζόταν σε αναλλοίωτα τα οποία ήταν και διαχρονικά. Στην πλατεία επανεξέτασε τα κτήρια του παρελθόντος. Είχαν γίνει αιωνόβια και είχαν ξεπεράσει την αναθεώρηση. Αυτοί που ήθελαν την αλλαγή είχαν καταλήξει να είναι σκληροπυρηνικοί, ενώ αυτοί που ήταν της συνέχειας εξελίσσονταν συνεχώς.  Αυτό ήταν το παράδοξο που είχε καταλάβει. Δεν ήταν πια της αντίδρασης, αλλά της ανάδρασης από τότε που είχε κάνει την υπέρβαση. Αυτό είχε ζήσει και στο προαύλιο της άλλης εκκλησίας στα ύψη της πόλης φωτισμένης από τον ήλιο χωρίς κανένα σύννεφο πια. Εκεί ήταν ανάμεσα στους τέσσερις Ευαγγελιστές για να πει και πάλι τον καλό λόγο και να εξηγήσει ότι η θετική ερμηνεία των γεγονότων δημιουργούσε ιστορία, ενώ η αρνητική των δεδομένων ήταν αδιέξοδος. Και η θέα της ουσίας πήρε ένα βαθύτερο νόημα. Εκεί είχε φτάσει όταν άκουσε την καμπάνα που έπαιξε ταυτόχρονα με την είσοδο στην ιερή μνήμη.