Ποιος πρόσεχε το γεγονός ότι το κρεβάτι είχε συνοδέψει για χιλιετίες την ιστορία της Ανθρωπότητας; Ποιος το έβλεπε χρονικά ακόμα και όταν συνειδητοποιούσε ότι περνούσε χρόνια μέσα του; Ποιος ένιωθε ότι εκεί ήταν ο χώρος της εμπιστοσύνης, αφού ο ύπνος ήταν ένας μικρός θάνατος που δεν μοιραζόμαστε με όποιον να ‘ναι; Ακόμα και ερωτικά το κρεβάτι, αυτό το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, είχε επηρεάσει όχι μόνο τους ανθρώπους και τη συμπεριφορά τους αλλά και την ίδια τους τη γλώσσα εντός της ιστορίας. Πόσες ιστορίες είχαν γεννηθεί και πεθάνει γύρω από αυτό το οριζόντιο αντικείμενο της αγάπης. Είχε διαμορφώσει τις ερωτικές σχέσεις και τους δεσμούς αγάπης. Δεν ήταν μόνο ένας χώρος ανάπαυσης, όπως το πιστεύουν οι περισσότεροι που δεν έβλεπαν ουσιαστικά παρά μόνο έναν μικρό τάφο, ήταν χώρος ζωής που γεννούσε το θαύμα της δημιουργίας. Το κρεβάτι ήταν ταυτόχρονα η αρχή και το τέλος. Αλλά ποιος έβλεπε πραγματικά ότι λειτουργούσε πολυκυκλικά χάρη στην βαθύτητά του;