Δεν ήταν αυτός τελικά. Είχαν ακόμη χρόνο να προετοιμαστούν. Ήξεραν ποια σκηνή ήταν η αγαπημένη του. Έπρεπε να κάνουν πρόβα. Αυτό το δωμάτιο ήταν ιδανικό. Δεν είχαν όμως τις κατάλληλες φορεσιές. Πήγαν στον άλλο όροφο κι επέστρεψαν με τα πράγματά τους. Ήθελαν να τα κάνουν όλα επί τόπου όμως το προέβλεπε και το λιμπρέτο. Μάλλον όπως το έγραφε διότι είχαν σκεφτεί μερικές αλλαγές που θα εμπλούτιζαν την όλη σκηνή. Όταν ήταν πια έτοιμες, πήραν την αρχική τους θέση: η μια πάνω στο κρεβάτι με την ανάλογη πόζα κι η άλλη σε μια πολυθρόνα. Δεν κοιτάζονταν άμεσα. Μόνο μέσω του καθρέφτη έβλεπαν η μια την άλλη. Άρχισαν τον διάλογό τους αλλά τον διέκοπταν κάθε τόσο για να προσθέσουν κάτι το διαφορετικό. Εκείνη τη στιγμή γελούσαν με τις ιδέες τους και αμέσως μετά έπαιρναν το ύφος που έπρεπε. Φανταζόντουσαν ότι ήταν στο μπαλκόνι και ότι έβλεπε τη σκηνή με το παράθυρο κλειστό χωρίς να ακούει τα λόγια τους. Όλες οι προσπάθειές τους είχαν ένα σκοπό και μόνο. Να τον ξεσηκώσουν για να μπει στο δωμάτιο.