Είχε φτάσει. Ήταν σίγουρες πια. Άκουσαν ακόμα και τα χαρακτηριστικά του βήματα στις σκάλες. Αυτές πήραν τη θέση τους, όπως το είχαν συμφωνήσει. Όμως την ώρα που η πρώτη κάθισε στην πολυθρόνα, αντιλήφθηκε ότι υπήρχε μία επιστολή κάτω από το κρεβάτι. Η άλλη έσκυψε και την πήρε. Αναγνώρισαν τη γραφή, ακόμα και το μελάνι. Ήταν δική του. Δεν ήταν ακριβώς μια κλασική επιστολή. Είχε σημειώσεις, ακόμα και διαλόγους για τον Don Giovanni του Mozart. Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Υπήρχαν παραλλαγές… Και συνεργασία… Τότε άνοιξε η πόρτα. Και τις είδε επιτέλους. Χαμογέλασε και του απάντησαν αρχίζοντας τον διάλογό τους. Είχαν μάθει τα λόγια τους και περίμεναν την αντίδρασή του. Προχώρησε προς αυτές.  Ήρθε τόσο κοντά που ένιωθε την ανάσα τους. Η κρεβατοκάμαρα είχε μεταμορφωθεί σε σκηνή όπερας. Αυτό το συναίσθημα έγινε τόσο έντονο που δεν μπόρεσαν να κρατηθούν άλλο. Τότε άρχισε μια άλλη φάση και έζησαν μαζί το πνεύμα του Don Giovanni έως το τέλος, χωρίς να σταματήσουν για ν’ αγγίξουν την τελειότητα με τη δημιουργία του ζωντανού πίνακα.