Είχε μάθει ότι θα μιλούσε μόνο στην αρχή της εκδήλωσης και δεν ήθελε ν’ αργήσει. Δεν είχε καταλάβει καλά καλά γιατί τον είχαν καλέσει, αλλά ήταν χαρούμενη που θα τον έβλεπε. Το θέμα της εκδήλωσης δεν είχε καμία σημασία. Δεν είχε έρθει για αυτό, αλλά για αυτόν, ακόμα κι αν εκείνος δεν το ήξερε. Η σκηνή ήταν διαφορετική. Δεν υπήρχε πάνελ, μόνο δύο πολυθρόνες. Το σκηνικό ήταν πιο οικείο, αλλά η σκέψη του ήταν και πάλι διαφορετική και ξάφνιαζε συνεχώς τον συνομιλητή του, παρόλο που ο άλλος ήταν επαγγελματίας του τομέα. Αυτό την άγγιζε. Ήταν η απόδειξη ότι η ζωή ήταν αλλού και όχι σε αυτήν την καθημερινότητα που σπαταλούσε τον χρόνο χωρίς νόημα. Είχε και πάλι πολύ κοινό. Σκέφτηκε μέσα της, ένας Θεός ξέρει ποιοι τον καταλαβαίνουν. Αλλά ήξερε ότι θα τους συγχωρούσε σε κάθε περίπτωση. Πάντως ήταν εκεί και πάλι δίπλα του, ακόμα κι αν δεν μπορούσε να την δει, εκείνη τον έβλεπε και αυτό είχε σημασία. Ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι το φως νικάει.