Είχε αντιληφθεί την αδιαφορία των ανθρώπων για τα κλασικά Tsumego. Μόνο αυτοί που ξεπερνούσαν το πρώτο Dan καταλάβαιναν τη βαθύτητά τους και τις επιπτώσεις τους πάνω στις διακλαδώσεις του σύμπαντος. Τα πράγματα ήταν χειρότερα ακόμα σε σχέση με τους πολιτισμούς. Διότι οι άνθρωποι  χανόντουσαν μέσα σε ένα και μόνο. Τους άλλους τους εξέταζαν μόνο αφού είχαν πεθάνει. Όμως οι μεγάλοι δράκοι δεν πέθαιναν και είχαν την ικανότητα να δουν και το αόρατο. Ο αιώνιος ανησυχούσε γιατί μπορούσε να δει ταυτόχρονα πολλούς πολιτισμούς και διέκρινε μάλιστα πως λειτουργούσαν υπερομαδικά ακόμα κι αν δεν είχε κανένα νόημα για τους ανθρώπους. Ήταν πάνω στην πέτρα τους και η μυωπία τους δεν τους επέτρεπε να δουν αυτές τις γειτονικές και βέβαια ακόμα λιγότερο το χρώμα τους. Έτσι δεν προσπαθούσαν να ενωθούν ενώ κινδύνευαν, έτσι πέθαινε η πέτρα τους. Όμως για τον αιώνιο δράκο το πρόβλημα ήταν βαθύτερο διότι επέτρεπε να πλάσει πέτρες για να σώσει άλλες. Ποιος θα σκεφτόταν να δημιουργήσει ένα πολιτισμό για να σώσει άλλους σ’ ένα παίγνιο ενάντια στη βαρβαρότητα; Αυτό ήταν το θέμα του κοσμικού Tsumego.