Ποτέ της δεν είχε πάει στις απαγορευμένες περιοχές. Ποτέ δεν είχε αισθανθεί την ανάγκη. Αλλά μόλις εκείνος της το πρότεινε, τον ακολούθησε με την πρώτη χωρίς δεύτερη σκέψη. Είχε πάρει μαζί της το ακορντεόν της. Το είχε ζητήσει και η γριά είχε συμφωνήσει. Άλλωστε του είχε δώσει και τη μπαλαλάικα, γιατί ήξερε ότι ήταν η συνέχεια. Αυτοί που τους άφησαν να περάσουν, δεν μπορούσαν να υποπτευτούν ότι είχαν μαζί τους αυτά τα δύο όργανα. Και για ποιο λόγο να φανταστούν το μέλλον, αφού θεωρούσαν ότι το παρόν ήταν αιώνιο. Έτσι, όταν πέρασαν από την άλλη πλευρά, κατευθύνθηκαν προς το μοναστήρι που οι περισσότεροι αγνοούσαν ότι υπάρχει. Έκαναν ώρα για να φτάσουν και να δουν πως άλλοι είχαν βάλει πέτρες πάνω σε άλλες στα ερείπια που είχε αφήσει η βαρβαρότητα. Κι εκεί μόνο, της είπε για το λόγο της παρουσίας τους ανάμεσα στις νεκρές μνήμες. Εκεί θα έπαιζαν τη μουσική της επιζήσασας για να μάθουν οι νεκροί ότι δεν τους είχε ξεχάσει. Μα όταν άρχισαν να παίζουν, άκουσαν μία άλλη ψυχή που αναστήθηκε εκείνη τη στιγμή.  Έτσι τον άγγιξε στο μέτωπο το ντουντούκ.