Πρόλαβε να απολαύσει την ολοκλήρωση της παράστασης και να νιώσει την ηδονή της κορύφωσης με τις υπερυψηλές νότες που έβγαιναν από το κλαρίνο με τρομερή δύναμη σαν να μη μπορούσε πια να κρατηθεί. Αυτό συνειδητοποίησε όταν άκουσε την περίφημη κορώνα.  Ήταν η απόδειξη της τελειότητας που είχε αγγίξει η προσφορά της ομορφιάς. Δεν είχε χάσει ούτε στάλα από την παράσταση γιατί η δίψα της ήταν ατελείωτη. Αλλά αυτό δεν έφτανε, ήθελε και συνέχεια αφού τώρα ήταν έτοιμη να πάει πιο πέρα και να κάνει την απαραίτητη κίνηση για ν’ ακουστεί η ξύλινη φλογέρα της που ήθελε τόσο ν’ ακουστεί να συμπληρώνει αρμονικά τον σολίστα.