Μέσα στη θάλασσα της νύχτας ξημέρωσε το πρωί με ακόμα περισσότερη δύναμη, σαν να υπήρχε μια ανάσταση που έφερνε όλα τα πάνω κάτω. Εκεί γινόταν η επιστροφή σαν να ήταν η παλίρροια της θάλασσας, που ήθελε να φτάσει εκεί όπου είχε σταματήσει, για να μη χάσει ούτε στάλα ουσίας. Έτσι μετά το δυϊκό, ήρθε η τριάδα για να υπάρξει η ολοκλήρωση της πράξης του έργου που θα γεννούσε το λιμπρέτο μίας απίθανης όπερας που θα παρέμενε απίστευτη, ακόμα και μετά το ανέβασμά της. Η θάλασσα είχε αφρίσει και είχε αλλάξει η φύση της σαν να είχε μέσα της κομμάτια ουρανού. Η δύναμή της είχε ενισχυθεί κι είχε μεταμορφωθεί σε χέρι του πλάστη που δημιουργούσε το έργο του σαν τα κύματα βυθίζοντας όλο και πιο βαθιά από όλες τις πλευρές τις νότες της παρτιτούρας με τα κλειδιά του κλαρίνου που έπαιζε από τις πιο βαθιές έως τις υπερψηλές νότες για ν’ αγγίξει την τελειότητα, αφού και αυτή είχε εξέλιξη και μετά το τέλος της πράξης. Γι’ αυτό ο Don Giοvanni  δεν πέθανε.