Όταν κάποιος άκουγε την όπερα ζωντανά και έβλεπε τον Don Giovanni στη σκηνή δε μπορούσε να φανταστεί τι θα έκανε ο Dom Juan καθισμένος στην ορχήστρα ανάμεσα σε δύο γυναίκες την ώρα που αυτές θα απολάμβαναν την παράσταση χωρίς να ξέρουν κατά βάθος για ποιο λόγο εκτός βέβαια αν τις είχε βοηθήσει και τις είχε υπερστηρίξει. Διότι θα έπρεπε πρώτα να είχε διαβάσει τα απόκρυφά του δηλαδή τη μνήμη που είχε πλάσει η νοημοσύνη του. Έπρεπε να υπάρχει πίστη βαθύτητας για να γίνει κατανοητή η πολυκυκλική του δράση εντός της Ανθρωπότητας. Αλλιώς θα έβλεπαν μόνο το κοστούμι χωρίς να επινοήσουν την απουσία πανοπλίας για να ζήσουν πώς διέσχισε τους αιώνες για τη μεγάλη χαρά τόσων γυναικών. Η μουσική δεν μπορούσε να περάσει όλα τα μηνύματα ούτε όλες τις στάσεις που είχε πάρει να αποκαλύψει. Έλεγε όσα είχε γράψει το λιμπρέτο. Έπρεπε κάποιος να προσέξει τα ίχνη της ουσίας πάνω σε αυτό για να μπορέσει να ανακατασκευάσει ένα έργο που ήταν μεγαλύτερο από τη ζωή και γι’ αυτό ξεχείλιζε, για να την κάνει υπερβατική και να δει πόσο φως είχε ξοδέψει για να πλάσει την ομορφιά που θα έσωζε τον κόσμο από τη βαρβαρότητα.