Είχε μάθει για την αξία της ζωής στα πεδία μάχης που ήταν άγνωστα στους περισσότερους που έβλεπε γύρω του. Δεν είχαν πολεμήσει, δεν είχαν δει νεκρούς για να καταλάβουν το δώρο της ζωής. Ακόμα και το νερό που κυλούσε πάνω στο γυμνό του σώμα δεν το σκούπιζε. Το άφηνε να ζήσει έως την τελευταία σταγόνα για να γίνει το είναι του. Μόνο μία φορά τα πράγματα είχαν κυλήσει διαφορετικά αφού την είχε αφήσει να πιει πάνω του κάθε σταγόνα για να γίνει το είναι της ζωής της και πάνω του είχε νιώσει την αναπνοή της την ώρα που έπινε την ουσία. Έτσι και τώρα είχε θυμηθεί την αγκαλιά της και αυθόρμητα είχε πλησιάσει το τζάκι. Εκεί το φως συνάντησε τη φωτιά και το πάθος τον πόθο αφού αυτή που είχε στο μυαλό του στο πεδίο μάχης, ήταν πια στο πλευρό της για να έχουν κοινή ιστορία. Αυτό διάβασε πάνω στα κόκκινα σεντόνια που έμοιαζαν με περγαμηνή. Το πνεύμα είχε γίνει σώμα. Η μεταλαβιά του ιππότη είχε μέσα της τον μύθο της ζωής.