Μια ομάδα παιδιών στη Γαύδο… 

Κλάους: Και τώρα τι κάνουμε; 
Νίκος: Πρέπει πρώτα να καταλάβουμε πού είμαστε… Μανώλη, πού πας; 
Μανώλης: Να βρω στοιχεία. 
Κωστής: Νομίζω πως είμαστε στη Γαύδο… 
Νίκος: Κι εσύ πώς το ξέρεις; 
Κλάους: Αν έβλεπες πόσα βιβλία διαβάζει ο Κωστής… 
Νίκος: Λέγε λοιπόν, τι ξέρεις! 
Κωστής: Η Γαύδος βρίσκεται 26 ναυτικά μίλια νότια της Κρήτης. 
Μανώλης: Και σε τι μας βοηθάει; 
Κλάους: Αυτό που βλέπουμε είναι η Κρήτη κι εμείς βρισκόμαστε στη Γαύδο. 
Νίκος: Μα πώς φτάσαμε εδώ; 
Ευτύχης: Δεν ξέρω πώς, αλλά έχει δίκιο ο Κωστής. Είμαστε στη Γαύδο. 
Νίκος: Ούτε έργο επιστημονικής φαντασίας να ήταν! 
Μανώλης: Κι εσύ πώς το ξέρεις ; 
Ευτύχης: Όταν έκανα το φυτολόγιό μου, βρήκα ονόματα κι ιδιότητες. Κι αυτά που βλέπουμε εδώ είναι χαρακτηριστικά της Γαύδου. 
Γιάννης: Πάντως από πλευράς φυσικής, φαίνεται να στέκει. 
Νίκος: Καλά, ρε παιδιά, θα μας τρελάνετε! Είμαστε ολομόναχοι εδώ κι έχετε δει όλα αυτά; 
Κλάους: Αυτό δεν είναι το πρέπον, κατά το δάσκαλο; 
Νίκος: Σωστά. Αναρωτιέμαι πού είναι; 
Μανώλης: Κανείς μας δεν τον είδε. 
Κωστής: Οι δάσκαλοι και το αόρατο… 
Αλέξανδρος: Νομίζω ότι πρέπει να σκεφτούμε το πρόβλημα από την αρχή! 
Ερμής: Και ποια είναι η αρχή; 
Αλέξανδρος: Η ύπαρξή μας εδώ. 
Κλάους: Αυτό σκεφτόμουν πριν λίγο… 
Ερμής: Και; 
Κλάους: Μοιάζει με άσκηση. 
Νίκος: Και ποιο είναι το σενάριο; 
Κωστής: Η ανακάλυψη της Γαύδου. 
Ερμής: Kαι ποιος δίνει σημασία σ’ ένα τόσο μικρό νησί; 
Κωστής: Η ιστορία! 
Ερμής: Τι θέλεις να πεις; 
Κωστής: Όλοι πέρασαν από εδώ! Κι αν δεν πέρασαν, τους εξόρισαν… 
Δέσποινα: Θυμάσαι το στίχο που μας έμαθε ο δάσκαλος; 
Ερμής: Ποιον; 
Δέσποινα: «Εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;» 
Μαρία: Ναι, ναι, το θυμάμαι. 
Φιορέλα: Mήπως θέλει να δει τι βλέπουμε; 
Άννα: Δεν είναι παράξενος αυτός ο τρόπος; 
Ερμής: Όλοι οι δάσκαλοι είναι παράξενοι. 
Αλέξανδρος: Ας υποθέσουμε ότι είναι αυτό λοιπόν, τι είδους άσκηση πρέπει να λύσουμε; 
Νίκος: Δεν σας ξαφνιάζει κάτι; 
Μανώλης: Τι πράγμα; 
Νίκος: Τα χρώματα! 
Μανώλης: Τι έχουν; 
Νίκος: Μακριά από εμάς, δεν υπάρχουν! 
Δέσποινα: Δεν το είχα προσέξει, αλλά τώρα που το λες… 
Μαρία: Μα πώς είναι δυνατόν; 
Φιορέλα: Σαν να είμαστε σε μία ασπρόμαυρη ταινία. 
Άννα: Δεν βγάζω νόημα. 
Κωστής: Κάπου διάβασα ότι… 
Νίκος: Νομίζω πως δεν θα το αντέξω! 
Κλάους: Περίμενε λίγο… 
Κωστής: Μπορεί να μην είναι η πραγματικότητα. 
Κλάους: Και τι να είναι; 
Νίκος: Εδώ σε θέλω! 
Κωστής: Βλέπουμε τις αναμνήσεις. 
Κλάους: Ποιανού; 
Αλέξανδρος: Του δασκάλου! 
Ερμής: Δεν καταλαβαίνω! Δεν είναι τόσο γέρος! 
Αλέξανδρος: Δεν λέει ότι το απλό δεν είναι απλοϊκό; 
Μανώλης: Και να το λέει, εμείς τι κάνουμε τώρα; 
Κωστής: Πρέπει να σκεφτούμε! 
Γιάννης: Έχουν αλλάξει όλα τα δεδομένα. 
Νίκος: Και τα φώτα… 
Αλέξανδρος: Αν είναι αναμνήσεις… σε ποια εποχή ανήκουν; 
Γιάννης: Υπάρχει μια λύση… Αλλά δεν ξέρω αν… 
Δέσποινα: Πες μας… 
Γιάννης: Νομίζω πως είναι η περίοδος της Μάχης… 
Μαρία: Και ποια είναι η λύση; 
Γιάννης: Είμαστε σ’ ένα ζωντανό Μουσείο. 
Νίκος: Πες μας ότι ο δάσκαλος μας έφερε σ’ ένα μουσείο. 
Μανώλης: Πραγματικά αν το έκανε αυτό, δεν υπάρχει! 
Κωστής: Μπορεί και να έχεις δίκιο. 
Μανώλης: Ότι δεν υπάρχει; 
Γιάννης: Το κατάλαβα, το κατάλαβα: είμαστε μέσα σ’ ένα ολόγραμμα. 
Νίκος: Άλλο πάλι τούτο! 
Κλάους: Άρα, θέλει να μας δείξει κάτι. 
Μαρία: Ναι, αλλά τι; 
Δέσποινα: Αν είναι πραγματικά η περίοδος της Μάχης… 
Φιορέλα: Η οποία υπάρχει. 
Άννα: Αλλά εμείς είπαμε ότι είμαστε κάτι που δεν υπάρχει. 
Δέσποινα: Τότε εμείς είμαστε σ’ ένα βιβλίο. 
Νίκος: Δεν μπορώ να το πιστέψω… 
Ερμής: Καλά, καλά, πες ότι είναι αλήθεια. Στο δια ταύτα; 
Κωστής: Πρέπει να βρούμε ποιο βιβλίο είναι… 
Αλέξανδρος: Το βιβλίο υπάρχει αλλά το είχαν ξεχάσει. Αυτό είναι το μήνυμα του δασκάλου… 
Γιάννης: Τώρα είναι λογικό ακόμα και το παράξενο… 
Μανώλης: Θέλω να το διαβάσω κι εγώ. 
Κωστής: Μόνο ένα μπορεί να είναι τότε. 
Δέσποινα: Ναι, μόνο ένα. 
Κωστής: The Sea Eagle! 
Κλάους: Είμαστε τα παιδιά του Θαλασσαετού!