Μέσα στη σιωπή
ο Χρόνος
άκουγε μόνο
την ανάσα
της Ανθρωπότητας
δεν ήταν κοντά του
αλλά αυτός ήταν
πάντα μαζί της
ήταν η χαρά
της μεταχαράς του
την ένιωθε
την Ανθρωπότητα
και χωρίς
να την αγγίζει
γιατί η αφή του
ήταν βαθιά
και δεν είχε όριο
τον πλανήτη
αφού ήταν
φτιαγμένη
για την ψυχότητα
από την αρχή
αλλά το κατάλαβε
μόνο όταν το φως
ξεχείλισε.