Όλα τα κορίτσια πλάι-πλάι στέκονται όρθια και κάνουν έναν κύκλο. Κοιτάζουν προς το κέντρο. Δεν έχουν πια κολοκύθια.

Μαρία: Έθαψαν την Ειρήνη!

Έλλη: Ποιοι;

Μαρία: Αυτοί που μας έκλεψαν τα κολοκύθια μας.

Μελίσσα: Και τώρα που είμαστε πάλι γυναίκες τι θα κάνουμε;

Κατερίνα: Θα κλάψουμε! Τι άλλο!

Μελίσσα: Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο;

Έλλη: Δεν έστειλε τίποτα ο συγγραφέας για μας;

Γεωργία: Έστειλε, έστειλε.

Έλλη: Ε, τότε, τι περιμένουμε; Τι λέει;

Αρετή: Να ξεθάψουμε την Ειρήνη!

Κατερίνα: Τι να κάνουμε λέει;

Μαρία: Αυτό που άκουσες!

Κατερίνα: Δεν είναι δυνατόν ! Δεν μπορούμε να το κάνουμε;

Γεωργία: Και θα την αφήσουμε εκεί, μόνη της ;

Έλλη: Είμαστε μόνο κορίτσια!

Αρετή: Και η Αντιγόνη τι ήταν ;

Μελίσσα: Εμείς θέλουμε να παίξουμε κωμωδία! Τι είναι αυτά που λέτε τώρα;

Γεωργία: Και η κωμωδία αγγίζει σοβαρά θέματα.

Αντριάννα: Αυτό γιατί δεν μας το είπαν από την αρχή;

Μαρία: Και τι θα άλλαζε για σένα;

Αντριάννα: Θα ήθελα να παίξω περισσότερο!

Ιασμή: Κι εγώ!

Κατερίνα: Πάει, τα χάσατε κι εσείς ! Είμαστε μόνο κορίτσια!

Έλλη: Και δεν έχουμε κολοκύθια!

Ανοίγει ο κύκλος. Η Αρετή παραμένει στο κέντρο.

Αρετή: Αν οι άλλοι ξέρουν από πόλεμο, εμείς ξέρουμε από Ειρήνη. Θα κάνουμε πόλεμο στον πόλεμο για την Ειρήνη μας!

Κατερίνα: Με τι ;

Γεωργία: Με το θεατρικό μας!

Μελίσσα: Θα μας θάψουν κι εμάς!

Μαρία: Έτσι κι η Ειρήνη δεν θα είναι πια μόνη της.

Κατερίνα: Τι παράξενες ιδέες.

Αρετή : Με την κωμωδία μας, θα γίνουμε οι κόρες που δεν απέκτησε η Αντιγόνη.

Μαριάννα: Ήρεμα, κορίτσια, μου σηκώθηκε η τρίχα!

Έλλη: Ποια τρίχα; Πάνε τα κολοκύθια!

Ιασμή: Θέλω κι εγώ να είμαι κόρη της Αντιγόνης…

Σιωπή

Μαρία: Θα δυσκολέψουν τα πράγματα…

Γεωργία: Μας αρέσουν τα δύσκολα.

Αρετή: Ποια θα έρθει μαζί μας για να ξεθάψουμε την Ειρήνη;

Όλες μαζί: Εγώ !

Κατερίνα: Τώρα τη βάψαμε…

Μελίσσα: Γιατί το λες αυτό;

Γεωργία: Μάλλον σκέφτηκε την ανάσταση.

Κατερίνα: Όχι, όχι.

Γεωργία: Κάτι άλλο παίζει…

Μαρία: Το πουλί της Ειρήνης!

Έλλη: Τι περίεργα που είναι τα πράγματα.

Αντριάννα: Γιατί;

Έλλη: Πρώτα είχαμε κολοκύθι και τώρα θέλουμε πουλί!

Μαρία: Αριστοφανική επιρροή!

Μαριάννα: Από ένα σύμβολο στο άλλο.

Κατερίνα: Και πού λέτε να έθαψαν την Ειρήνη;

Γεωργία: Στο Αιγαίο…

Κατερίνα: Θα πάμε να πνιγούμε…

Μαριάννα: Θα ναυαγήσει η υποθέση….

Μελίσσα: Λέτε να την έθαψαν σε κάποιο νησί;

Ιασμή: Μπορεί, αλλά ποιο να είναι;

Έλλη: Η Μύκονος;

Μαριάννα: Αποκλείεται! Σε φάση κρίσης, αστειεύεσαι!

Έλλη: Μήπως στη Δήλο;

Μελίσσα: Αδύνατον! Απαγορεύεται!

Κατερίνα: Και γιατί;

Μελίσσα: Είναι ανθρώπινη αξία…

Έλλη: Δεν ξέρω, τι να πω;

Αρετή: Στο Καστελόριζο!

Κατερίνα: Δεν γίνεται !

Μαρία: Γιατί όχι!

Κατερίνα: Αφού δεν ανήκει στο Αιγαίο…

Μαρία: Ποιος το λέει αυτό;

Κατερίνα: Ο γείτονας!

Μαρία: Κι εσύ ακούς τι λέει ο γείτονας…

Κατερίνα: Έλα ντε…

Γεωργία: Εκεί θα την έθαψαν.

Ιασμή: Θυμήθηκα κάτι άλλο…

Αντριάννα: Τι πράγμα;

Ιασμή: Μερικοί λένε ότι το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια.

Αντριάννα: Ξέχασαν όμως ποιος τα ψαρεύει…

Ιασμή: Αυτό σκέφτηκα τώρα.

Κατερίνα: Θα πάμε για ψάρεμα;

Γεωργία: Έτσι θα σώσουμε την Ειρήνη.

Έλλη: Κι αν μας πιάσουν;

Μαρία: Τα είπαμε αυτά. Δεν είμαστε κότες.

Μαριάννα: Ούτε αετίνες ειμαστε.

Μαρία: Είμαστε πολλές πάντως.

Έλλη: Και το χελιδόνι ένα!

Γεωργία: Θα κάνουμε το μετέωρο βήμα του πελαργού!

Εμπρός το κάνουν όλα

Μελίσσα: Για πόση ώρα;

Μαρία : Όσο κρατάει η αναφορά.

Μελίσσα: Ποια αναφορά;

Μαρία: Στις όρνιθες.

Μαριάννα: Γεμίσαμε πουλιά. Θα το χαρούν στο κοινό…

Όλα κοιτάζουν το κοινό με υποννοούμενο.

Μαρία: Είδατε, πάλι χαμογέλασαν…

Γεωργία: Περισσότερο οι γυναίκες μάλιστα!

Αρετή: Έχουν μελετήσει καλύτερα τον Αριστοφάνη.

Γεωργία: Σίγουρα.

Ξαναμπαίνουν στη σειρά. Ίδιο κόλπο με τα πρόσωπα.

Αρετή: Ένιωσα το πνεύμα του Θανάση!

Μαρία: Μάλλον κάτι θέλει να μας πει…

Μελίσσα: Εκεί που είναι κάτι θα ξέρει…

Κατερίνα: Και σε μας ποιος θα μας το πει;

Γεωργία: Κάτι θα βρει ο συγγραφέας…

Ιασμή: Ένας τόνος είναι η διαφορά μεταξύ γελοίου και γέλιου κι όμως, ενώ το γελοίο δεν σκοτώνει, μπορεί να πεθάνεις στο γέλιο.

Αντριάννα: Πες μου ότι είναι ιδέα του, αυτό που είπες..

Γεωργία: Ποιος άλλος;

Μαρία: Ενώ η κοινωνία δεν τους δίνει σημασία, ο Αριστοφάνης μας έδωσε το πνεύμα και ο Θανάσης τον τόνο.

Μελίσσα: Και τι θέλει να πει αυτό;

Αρετή: Το γέλιο είναι ανθρώπινο στοιχείο, έλεγε ο Αριστοτέλης.

Γεωργία: Το γέλιο είναι και ανθρωπιά μας.

Μαριάννα: Και πώς θα τα βγάλουμε πέρα με τους εχθρούς της Ειρήνης;

Μαρία: Θα τους πεθάνουμε στο γέλιο!

Έλλη: Σωστά, δεν πρέπει να τους παίρνουμε στα σοβαρά, αλλιώς χαθήκαμε.

Γεωργία: Όταν θα μας επιτεθούν…

Μαρία: Θα γελάσουμε!

Γεωργία: Και θα τρώμε σοκολατάκια!

Μαριάννα: Τα σοκολατάκια;

Αρετή: Του Λεωνίδα!

Γεωργία: Πόλεμος στον πόλεμο!

Μαρία: Ζήτω η Ειρήνη!