Θαύμασε το απέραντο γαλάζιο πρώτα και μετά μέσα στη θάλασσα γύρισε για να δει την ακτή. Ήξερε ότι κάπου εκεί βρισκόταν εκείνος που την είχε αγγίξει τόσο πολύ. Εξέτασε τον ορίζοντα και είδε το αγαπημένο ξενοδοχείο της. Aκόμα κι αν δεν τον έβρισκε αλλού, ήξερε ότι δεν θα τον έχανε. Είχε ήδη ρωτήσει πόσες ημέρες ήταν κρατημένο το δωμάτιο στον τελευταίο όροφο. Μάλιστα όταν το έμαθε, πήγε αμέσως να καθίσει χωρίς να ξέρει για ποιον λόγο ακριβώς δίπλα στο πιάνο κοντά στα τεράστια παράθυρα της εσωτερικής αυλής, που οδηγούσε στην πισίνα με τη γέφυρα. Και τώρα ήξερε πως θα επιστρέψει, ακόμα πιο περίεργη για τη συνέχεια που την είχε ερεθίσει τόσο πολύ. Δεν μπορούσε να φανταστεί τα επεισόδια, αλλά ήθελε τη σειρά, γιατί ένιωθε ότι ήταν μια ακολουθία, ακόμα κι αν δεν ήξερε το νόημά της προς το παρόν. Περπάτησε προς την αμμουδιά. Όταν βγήκε από τη θάλασσα ένιωσε πάνω στο δέρμα της πόσο σφιχτό ήταν το μαγιό της και χάρηκε όταν τον φαντάστηκε. Κοίταζε την άμμο που έβρεχαν τα κύματα που άφριζαν και φάνηκε το πλατύ της χαμόγελο.