Όσο απίστευτο κι αν ήταν, το είχε δεχτεί, γιατί ένιωσε πόσο βαθιά το ήθελε κι ότι αποτελούσε τη φυσική συνέχεια του έργου της διάσωσης. Δεν ήταν μόνο η μεταλαβιά, αλλά και το αντίδωρο. Δεν ήξερε πώς να εκφράσει τη χαρά της και τελικά δάκρυσε. Η συγκίνησή της είχε γεμίσει όλο της το είναι. Είχε στα χέρια της την ουσία του κρυστάλλου. Έτσι άνοιξε το ουσιοδοχείο για να μυρίσει το αγαπημένο της άρωμα. Τότε άλλαξε ο κόσμος γύρω της. Το άρωμα την τύλιξε κι ένιωσε την αγκαλιά του παντού στο δέρμα της. Τότε βύθισε το δακτυλάκι της μέσα στον κρύσταλλο για να νιώσει την υφή. Το βύθισε μέσα εντελώς για να στάξει πάνω της. Εκείνη τη στιγμή είδε την ιπποτική χειρολαβή να αναλαμβάνει τον ρόλο της. Ήταν ασταμάτητη σε αυτόν τον αγώνα που προκαλούσε σπασμούς. Ταυτόχρονα έζησε την περιποίηση που την είχε αγγίξει τόσο βαθιά. Έτσι έζησε πολλαπλά τη χαρά που είχε καταγραφεί στο τετράδιο της ψυχής πέραν των ορίων.