Επειδή δεν είχε ακόμα
την απαραίτητη φανέλα
για τη μνήμη μέλλοντος
σκέφτηκε ότι η ορχιδέα
που λειτουργούσε
εκ φύσης πολυκυκλικά
θα ήταν ιδανική
για να υποδεχτεί
την ουσία του έργου
για να μη χαθεί
και να συνεχίσει να ζει
μέσα της σαν το φαινόμενο
για να έχει στοιχεία του
διαχρονικά
στο είναι της
και να διατηρήσει την ανάγκη.
Έτσι είδε την αλλαγή του κύκλου
όταν του ουρανού τα ίχνη
πότισαν την ορχιδέα
του Χρόνου.
Και τότε ολοκληρώθηκε η χαρά της.