Αφιερωμένο στον Σταμάτη Κόκοτα

Κάθε βήμα σου
παρόλο που είσαι μόνο είκοσι χρονών
σε γερνάει όλο και περισσότερο
γιατί παρασύρθηκες
χωρίς να υπάρχει επιστροφή
κι είσαι τώρα ξεραμένος
σαν ένα δέντρο που ποτέ δεν είδε ήλιο
επειδή το πλήγωσε η απάνθρωπη μοίρα.
Γυρνάς κυνηγημένος
επειδή ποτέ δεν άκουσες τα λόγια μου
και τώρα στον λασπωμένο δρόμο
αναζητάς έναν ξεχασμένο ουρανό
ενώ θα μπορούσες να γυρίσεις
για να γίνει ο αβάσταχτος πόνος
πιο γλυκός
γιατί ακόμα κι οι δικοί σου χάρηκαν
που έπεσες τόσο χαμηλά.
Ενώ ξέρεις
ότι θα είμαι πάντα εδώ
να σε περιμένω
ό,τι κι αν έκανες
γιατί για μένα
θα είσαι πάντα
το μικρό μου παιδί.