Ακόμα κι αν δεν έπρεπε να παραμείνουν σιωπηλοί, δεν ήταν μια δυσκολία που τους εμπόδιζε αφού την είχαν επιλέξει. Άλλωστε ήταν τρόπος να ζήσουν πιο έντονα τις άλλες αισθήσεις. Έτσι όταν άνοιξαν τα παράθυρα, μοιράστηκαν το ίδιο χαμόγελο που φώτισε το πρόσωπό τους μέσα στο σκοτάδι της νύχτας σαν να ήταν ένα κομμάτι μνήμης που αντιστέκεται μέσα στη λήθη των στιγμών, για να γίνει ένα γεγονός που δεν ξεχνιέται γιατί έχει μοιραστεί με αυτόν τον τρόπο του δεσμού που έχει ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες της επαφής και της σχέσης. Σε αυτήν την παρτίδα επέλεξε τα Λευκά και του έδωσε τα Μαύρα. Άρχισε εντελώς ανοιχτά χωρίς ενδοιασμούς λες κι είχε ήδη παίξει με αυτόν τον τρόπο κι εκείνος επέλεξε τη γαλλική άμυνα για να αμφισβητήσει την κυριαρχία του κέντρου. Έβλεπε με ακρίβεια κάθε κίνησή της σαν να ήταν θέαμα από μόνο του. Εκείνη άφησε την κλασική και προχώρησε για να κρατήσει δυνατά το πιόνι της Ντάμας. Έτσι έγινε αφού δεν το άφησε ούτε στιγμή. Και τότε ξέσπασε το πάθος που ξεπέρασε τον πόθο για να ξεχειλίσει χωρίς όρια. Ήταν η νυχτερινή αρμονία.