Δεν αρνήθηκε ποτέ ν’ ακούσει τον πόνο των άλλων
γιατί ήξερε πως ήταν ο μόνος τρόπος
για να επιλύσει τα προβλήματά τους.
Έπρεπε όμως πρώτα να τα ακούσει
ακόμα κι αν ήταν σταύρωση για την ψυχή του
και θάνατος για τη ζωή του.
Και δεν έπρεπε να το αντιληφθεί αυτός που είχε
ανάγκη να μιλήσει γιατί αυτός ήταν ο ρόλος του.
Έτσι ήταν όλη η ζωή του από την αρχή
και πολυκυκλικά μάλιστα
αλλά σε ποιον να το πει
και να τον καταλάβει;
Άλλωστε ποιος να πιστέψει στην έννοια του χιλιόχρονου;
Δεν είχε τελικά μεγάλη σημασία
τουλάχιστον για την Ανθρωπότητα.
Η ουσία ήταν μία κι ήξερε ποια ήταν.
Έτσι συνέχιζε τον αγώνα
ακόμα και μόνος
γιατί κανείς άλλος δεν θα το έκανε.
Κι όσο τα χρόνια περνούσαν
τόσο ο ρόλος του γινόταν πιο ακατανόητος
ειδικά σε μερικούς αιώνες
όπου κυριαρχούσε η αδιαφορία και η λήθη.
Αλλά ξεπέρασε και αυτούς.