Αφιερωμένο στον Γιάννη Πουλόπουλο

Το έλεγε ο ποιητής
ότι μια φορά μονάχα φτάνει
για να ραγίσει το γυαλί
αλλά εσύ δεν τον άκουσες
και συνέχισες αδιάφορα
κι έσβησες την αγάπη μας
δίχως να το καταλάβεις
και τώρα που έλιωσε σαν κερί
προσπαθείς μάταια να την ανάψεις
λες κι είναι ένα τσιγάρο από τα παλιά.
Ενώ ήταν τόσο απλό
να παραμείνεις ανθρώπινη
και να συνεχίσουμε μαζί αυτή τη ζωή
που δεν είχες καν φανταστεί.
Αλλά προτίμησες τη μιζέρια της ύπαρξης
εντός της κοινωνίας της αδιαφορίας
γιατί έτσι ζούσες τόσα χρόνια.
Έτσι μόλις σου έκλεισε το μάτι
επέστρεψες σε αυτά που θεωρούσες δικά σου.
Μόνο που τώρα με τον χαμένο φάρο στο χέρι
ζητάς να ξαναβρείς
αυτό που άφησες τόσο ανεύθυνα.
Αναζητάς τη συγχώρεση του ουρανού που κλαίει
αλλά ξέχασες τη μνημοσύνη.