Неточка : Γιατί δεν συνεχίσατε τη ζωή μου; 
Фёдор : Διότι θα έβλεπαν τη δική μου. 
Неточка : Ποιοι; 
Фёдор : Οι αναλυτές του έργου. 
Неточка : Και γι’ αυτό το λόγο μ’ αφήσατε μικρή; 
Фёдор : Δεν υπήρχε άλλη λύση. Έπρεπε να δημιουργήσω τα μεγάλα έργα. 
Неточка : Όμως αυτό δεν είναι μια μορφή αδικίας; 
Фёдор : Είναι Неточка, είναι. Έχεις δίκιο. Μαζί σου σταμάτησα και τη ζωή μου. 
Неточка : Ήθελα τόσο πολύ να ζήσω περισσότερο. 
Фёдор : Ζεις μέσα μου. Ζεις μέσω μου. Είσαι η ζωή μου. 
Неточка : Κι εσείς η ψυχή μου. Απλώς… 
Фёдор : Πες μου, μη φοβάσαι. 
Неточка : Δεν ξέρω αν αντέχετε άλλο… 
Фёдор : Θα το δούμε, απλώς πες μου. 
Неточка : Воскресение. 
Фёдор : Καλώς… Αλλά δεν φοβάσαι τη σταύρωση; 
Неточка : Έχει γίνει ήδη από τους κριτικούς. 
Фёдор : Σωστό κι αυτό. Ποιος όμως θα δεχτεί να το αντέξει για μένα, γιατί είμαι και εγώ νεκρός. 
Неточка : Αυτός που έγραψε τους Δημιουργούς. Σας ξέρει, δεν σας ξέρει. 
Фёдор : Ένας δάσκαλος μπορεί. 
Неточка : Τότε θα το κάνει. Τι πρέπει να κάνω; 
Фёдор : Μια παραγγελία. 
Неточка : Ένα διάλογο τότε… 
Фёдор : Με ποιόν; 
Неточка : Με σας! Μου το χρωστάτε, έτσι δεν είναι; Το χρωστάτε στη ζωή σας. 
Фёдор : Ζήτα το λοιπόν. 
Неточка : Έγινε! 
Фёдор : Πότε; 
Неточка : Από την αρχή το δέχτηκε. 
Фёдор : Κι αν δεν αντέξει… 
Неточка : Θα αντέξει για μένα. 
Фёдор : Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. 
Неточка : Μόνο που κάποιος θα πρέπει να ζωντανέψει το διάλογο του. 
Фёдор : Οι ηθοποιοί του… 
Неточка : Όχι, οι μαθητές του… 
Фёдор : Δεν είναι το ίδιο. 
Неточка : Όχι για μένα. Οι ηθοποιοί θα κλάψουν αλλά μόνο οι μαθητές θα ζήσουν. 
Фёдор : Καλή ανάσταση, Неточка. 
Неточка : Καλή ανάσταση, Фёдор.