Μαθήτρια : Δάσκαλε, γιατί δεν είδα τίποτα;

Δάσκαλος : Είδες ό,τι καταλαβαίνεις.

Μαθήτρια : Γιατί καταλαβαίνω τόσο λίγα;

Δάσκαλος : Δεν είναι λίγα, απλώς οι γνώσεις είναι πολλές.

Μαθήτρια : Μα ήμουν στο ίδιο μέρος.

Δάσκαλος : Όχι όμως την ίδια εποχή.

Μαθήτρια : Ταξιδεύετε ακίνητος;

Δάσκαλος : Μόνο έτσι ταξιδεύουμε πραγματικά.

Μαθήτρια : Το είχα προσέξει και σε άλλα γραπτά.

Δάσκαλος : Σωστά.

Μαθήτρια : Εσείς τι είδατε εκεί;

Δάσκαλος : Το μέλλον και το παρελθόν.

Μαθήτρια : Κι εγώ μόνο το παρόν.

Δάσκαλος : Το παρόν δεν υπάρχει. Είναι μια ψευδαίσθηση.

Μαθήτρια : Πώς είναι δυνατόν;

Δάσκαλος : Οι γέφυρες είναι ψηλές.

Μαθήτρια : Οι γέφυρες;

Δάσκαλος : Το παρόν είναι χαράδρα, ενώ το παρελθόν και το μέλλον είναι βουνά.

Μαθήτρια : Είμαι μέσα στο ανύπαρκτο και δεν βλέπω τη γέφυρα από πάνω μου.

Δάσκαλος : Αρκεί να σηκώσεις το κεφάλι σου.

Μαθήτρια : Μα όταν το κάνω βλέπω μόνο εσάς.

Δάσκαλος : Οι Δάσκαλοι είναι γέφυρες γι’ αυτό.

Μαθήτρια : Κι εκεί τι είδε η γέφυρα;

Δάσκαλος : Δεν είδε την ειρήνη.

Μαθήτρια : Το φανταζόμουν… Πείτε περισσότερα…

Δάσκαλος : Σκάφη στη θάλασσα, αεροσκάφη στον ουρανό.

Μαθήτρια : Και τα σπαθιά;

Δάσκαλος : Το μονοπάτι είναι στα χέρια…

Μαθήτρια : Ποια χέρια;

Δάσκαλος : Των αγωνιστών! Εκείνα που σηκώνουν και σπαθιά και ασπίδες.

Μαθήτρια : Κι αν δεν μπορώ;

Δάσκαλος : Τότε θα γίνεις μαθήτρια.

Μαθήτρια : Δάσκαλε είναι δύσκολα όλα αυτά!

Δάσκαλος : Είναι δύσκολα για όλους.

Μαθήτρια : Μα εσείς;

Δάσκαλος : Ζούμε μόνο με αυτά, γι’ αυτό !