Η ανάμειξη των ψυχών ασχολήθηκε με το μείγμα της χαράς. Μαγειρευόταν κάτι σαν να ακολουθούσαν μία παράδοση, ενώ έβλεπαν ότι έπλαθαν μία καινοτομία. Επειδή το όλο εγχείρημα έπρεπε να συνδυαστεί  με την ακινησία του μοντέλου, βρέθηκαν σε μία άλλη φάση που δεν είχαν προβλέψει αρχικά, τουλάχιστον δεν είχε ειπωθεί με ξεκάθαρο τρόπο. Διότι κατάλαβαν ότι μπορούσαν να παίξουν και με αυτήν. Ήξεραν ότι το μοντέλο δεν μπορούσε να κινηθεί κι ότι ήταν εντελώς στη διάθεσή τους. Έτσι όχι μόνο το επεξεργάστηκαν, αλλά και το περιτριγύρισαν για να έχουν αποδείξεις της πράξης. Τότε το μείγμα της χαράς προκάλεσε τη βαθιά μεταχαρά, γιατί είχε αντιληφθεί την αλλαγή φάσης. Το πλατύ χαμόγελο ήταν διπλό. Ήταν γνήσια και πηγαία χαρά. Άλλωστε αυτή ήταν στον πυρήνα της έκστασης που θα ζούσαν μετά την αποκάλυψη της ουσίας του έργου αφού θα έβλεπαν ζωντανά και με όλη τους την άνεση τη συνέχεια που ποτέ δεν είχαν ζητήσει για να ολοκληρωθεί το θέλω τους.