Τα πνεύματα δεν τον ενοχλούσαν ποτέ το βράδυ ήξεραν ότι ήταν η ώρα της κύριας παραγωγής αλλά έμμεσα με τα σχέδιά τους σημείωναν αιτήματα σαν τον Χρόνο. Διότι ήξεραν ότι την επόμενη θα γινόταν πραγματικότητα. Βέβαια δεν ήξερε τι έλεγαν μεταξύ τους. Με τις σκέψεις τους τον προμήθευαν με τα πάντα. Είχε σαν τον van Gogh μία συνεχή τροφοδότηση. Δεν συνειδητοποιούσε πόσο γέμιζαν τον κόσμο του. Δεν ήξερε πόσο γέμιζε τον κόσμο τους. Ο κόσμος ξημέρωνε με το έργο και τα δάκτυλα των πνευμάτων έπλαθαν τη ζωή του. Αυτό ήταν το περίεργο. Η ουσία του γινόταν έργο χάρη στα πνεύματα. Αυτή η αόρατη σχέση είχε γίνει βαθύτερη λόγω της άνεσης. Έτσι είχε δημιουργηθεί αυτός ο δεσμός. Ήταν τα πνεύματα της Ανθρωπότητας. Ήταν το ον του Χρόνου. Δεν ζητούσαν τίποτα αλλά περίμεναν τα πάντα γιατί ήξεραν ότι αυτός ήταν ο λόγος της ύπαρξής τους  ανάμεσά τους. Για τα πνεύματα κι η σάρκα του είχε σημασία αφού αποτελούσε κομμάτι του Χρόνου. Κατά βάθος τον αγαπούσαν επειδή ήταν δώρο του Χρόνου για την Ανθρωπότητα. Αυτό είχε αγγίξει τα πνεύματα.